مطلع الفجر-صفحه اینترنتی نشریه ˈکنسرسیوم نیوزˈ در نوشتاری به قلم ˈپل پیلارˈ با اشاره به این که به کارگیری زبان تهدید و ارعاب در قبال مساله هسته ای ایران تبعات منفی دارد، رهبران غربی را از استفاده از این زبان برای برون رفت مسالمت آمیز برحذر داشت.
به گزارش مطلع الفجر به نقل از ایرناوی که تحلیلگر سابق سازمان مرکزی اطلاعات امریکا (سیا) است، افزود: یکی از باورهای نادرست درباره ایران این است که برای متقاعد کردن این کشور به واگذاری امتیازهای مورد نظر امریکا در حین مذاکرات، واشنگتن باید جمهوری اسلامی را به وارد کردن صدمات سنگین به آن به ویژه از طریق به کارگیری نیروی نظامی، تهدید کند. هواداران این ایده در امریکا و ˈاسراییلˈ، جنگ طلب هستند و اگر تدارکات جنگی و مخاطره جویی های مرتبط با تهدیدها، ایران و امریکا را ناخواسته به جنگ بکشاند، در آن صورت آنان خشنود می شوند. اما بسیاری از افرادی نیز که خواهان توافق در مذاکرات هسته ای ایران و پرهیز از توسل به جنگ هستند، لفاظی و ارعاب را به عنوان ابزاری کمکی در راستای تلاش برای حصول به توافق در گفت و گوهای هسته ای قبول دارند و نظرات این گروه به طور خاص در فرآیند منتهی به معرفی ˈچاک هیگلˈ برای تصدی منصب وزارت دفاع امریکا نمود بیشتری داشت. پرسشی که مطرح می شود، این است که آیا هیگل آن گونه که برخی افراد از یک وزیر دفاع انتظار دارند، از عهده رجزخوانی و شاخ و شانه کشیدن در برابر ایران بر می آید و یا خیر؟ حتی ˈدیوید ایگنیشسˈ ستون نویس واشنگتن پست این طرز فکر را دارد. وی در تازه ترین مقاله خود، مقایسه ای با بازدارندگی هسته ای در دوره ˈدوایت آیزنهاورˈ انجام داده است و می نویسد: در آن زمان، ˈبرای ارعاب رهبران شوروی و انصراف انها از اشغال غرب اروپا، از بلوف استفاده شد و در حال حاضر هم ˈاوباما چالش مشابهی با ایران دارد.ˈ کنسرسیوم نیوز ادامه داد: اما در حقیقت اوباما با یک چالش مشابه روبرو نیست. وضعیت زمان آیزنهاور در حقیقت بازدارندگی در برابر چیزی بود که می توانست یکی از مهم ترین عملیات و حملات نظامی در تاریخ بشر باشد. اما وضعیت فعلی، تلاش برای مجبور کردن کشوری به انصراف از برنامه ای صلح آمیز - به گفته خود - و انجام این کار از طریق تهدید به چیزی است که به خودی خود یک اقدام تجاوزکارانه می باشد. این نشریه در گزارش خود افزود: از ˈتوماس شلینگˈ آموخته ایم که بازدارندگی و آنچه او آن را اجبار نامیده است، تفاوت های مهمی دارند. اجبار عموما بازدارندگی را دشوارتر می کند و این افزون بر دیگر تفاوت های پرشماری است که در دامنه، موضوع و اخلاقیات مربوط به بازدارندگی هسته ای در اوایل دوران جنگ سرد و بن بست فعلی با ایران وجود دارد. این تفاوت ها خود سرمنشا یکی از مشکلات پیش روی ایده تهدید به اقدام نظامی در واکنش به مقاومت ایران در مذاکرات است. در حقیقت صرف نظر از این که هیگل به عنوان وزیر دفاع تا چه اندازه می تواند تهدیدها و لفاظی های پویا و پرانرژی داشته باشد، تفاوت های ذکر شده به خودی خود مشکلی اساسی در انجام این قبیل تهدیدها خواهد بود. مشکلات فراروی ایده تهدید به اقدام نظامی، همچنین به پرسش اوباما در جریان تبلیغات انتخاباتی اش بر می گردد که از مخالفانش پرسید آیا خواهان جنگ دیگری در خاورمیانه هستند و یا خیر؟ بیشتر افکار عمومی امریکا مخالف مشارکت کشورشان در جنگ دیگری در خاورمیانه هستند. تحلیل های سیاسی نیز مشارکت امریکا در جنگی دیگر در خاورمیانه را همراه با هزینه های هنگفت و آسیب های زیاد ارزیابی می کنند. گروه 1+5 هنوز هیچ پیشنهادی را که شامل کاهش قابل توجه تحریم ها باشد، ارائه نکرده است. بدون چنین مشوقی، ایرانی ها هیچ دلیلی نخواهند داشت تا آمادگی خود را برای همکاری نشان دهند و یا حتی امتیازهای کوچک تری واگذار کنند. ایرانی ها برای مظنون بودن به انگیزه های اصلی امریکا و غرب دلایل خوبی دارند و تهدیدهای مطرح شده درباره توسل به نیروی نظامی در این باور دخیل است. ایرانی ها برای یافتن مدرک و اثبات این که هدف اصلی امریکا در قبال ایران تغییر حکومت این کشور است، نیازی به جست و جوی زیاد ندارند. آنها همچنین لازم نیست در گذشته ی دور غور و بررسی کنند تا تازه ترین مورد استفاده آمریکا از نیروی نظامی- مشارکت در دخالت نظامی در لیبی- را بیابند، موردی که در آن یکی از حکومت های خاورمیانه با وجود توافقش با واشنگتن برای برچیدن برنامه هسته ای و دیگر برنامه های تسلیحاتی نامتعارف، سرنگون شد. ایران اگر به احتمال رقم خوردن سرنوشتی مشابه لیبی برای خود باور داشته باشد، چه دلیلی برای واگذاری امتیاز خواهد داشت؟
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد