به گزارش مطلع الفجر ، فرزاد شیرزاد فعال رسانه‌ای در یادداشتی نوشت: بدون شک آموزش‌وپرورش به‌عنوان متولی آموزش و درگاه اصلی دانشگاه‌ها، نقش مهمی در ساختن آینده هر جامعه‌ای دارد؛ اما در کشور جمهوری اسلامی ایران با لحاظ‌کردن مذهب اسلامی در جامعه، نقش آموزش‌وپرورش صرفاً معطوف به آموزش و مباحث علمی نیست؛ بلکه فراتر از علم و آموزش، مکلف به تعلم و تعلیم در امر تربیت است که قرینه و شاید قسمت مهم آموزش است و آن نیز پرورش است.
باید پذیرفت که سواد فراتر از خواندن و نوشتن است و امر تربیت روح آموزش است .
کشور ایران اسلامی، باتوجه‌به دو مؤلفه مهم ملیت و اسلامیت، از یک فرهنگ غنی برخوردار است که بخشی از آن ریشه در ایران باستان و تاریخ کهن این سرزمین داشته که با در هم آمیختن با دستورات دین اسلام و برنامه‌های دینی موجب شکل‌گیری فرهنگ برتر در همه حوزه‌ها برای جامعه شده؛ اما باید پرسید آیا آموزش‌وپرورش ما که شاید گستره و در برگیرندگی آن شاید حدود ۹۰ درصد جامعه به‌صورت مستقیم هست توانسته آن‌چنان‌که شایسته و بایسته ایران و ایرانی هست، از این ظرفیت مهم در راستای آینده‌سازی برای جامعه بهره‌برداری کند؟!
قطعاً اولین مشکل و شاید نقص بزرگ را بتوان در دولتی بودن آموزش‌وپرورش دانست که متغیر در دولت‌هاست و سیاست و برنامه‌هایش طبق اراده دولت بر سرکار تعیین می‌شود که اگر این نهاد حاکمیتی می‌بود و می‌شد، می‌توانست عملکرد بهتر و در نتیجه در چارچوب نظام دینی و با داشتن استقلال در تصمیم‌گیری، به اهداف مهم تعلیم‌وتعلم به‌صورت توأمان دست می‌یافت.
به‌صراحت می‌توان گفت بخش عظیمی از موفقیت‌ها و ناکامی‌ها در هر جامعه‌ای معطوف به برنامه‌های آموزش‌وپرورش است که گاهی به علت مغفول ماندن تعلم و یا یکه‌تازی در تعلیم، جامعه را رشد نامتوازن می‌دهند که مثلاً عامل شکل‌گیری علم بدون اخلاق می‌شود.
معضلات اجتماعی امروز، معلول غفلت آموزش‌وپرورش در ادوار گذشته است که بنا به هر دلیلی از پرداختن به مبحث تربیت و بحث پرورشی در شأن فرهنگ ایرانی - اسلامی غافل شده و یا این نهاد مهم به‌واسطه سیاست‌گذاران ارشد آن درگیر حواشی و انحراف از مأموریت اصلی آن شده که این غفلت امروز در قالب اعتیاد در سن پایین، سرقت، نزاع خیابانی، بزهکاری، سرکشی در برابر دین و فرهنگ ایرانی - اسلامی، سرسپردگی در برابر اراده استکبار و... نمودار شده و این یک تهدید برای جامعه است.
در پایان به این واقعیت مهم اذعان کرد که در سالیان گذشته دستگاه آموزش‌وپرورش مورد کم‌لطفی واقع شده و مع‌الاسف مشکل معیشت معلمان و مربیان و دغدغه‌های معیشتی و کاری و... بر رسالت خطیر تعلیم‌وتربیت سایه انداخته و همچنین برخی نگاه‌های غیرمسئولانه به متولی آموزش‌وپرورش و البته قصور صورت‌گرفته در بحث گزینش و استخدام معلمین و نگاه سطحی به این مهم و... از عوامل دخیل در وضعیت مغفول ماندن تربیت و مقوله پرورش در این نهاد است.
راهکار را هم باید طی سه مرحله زمان‌بندی‌شده کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت برنامه‌ریزی و اجرا کرد که گام مهم آن حاکمیتی کردن در راستای استقلال بخشی به آموزش‌وپرورش به‌صورت همه‌جانبه به جهت تقویت آن و سپس پرداختن به پرورش و تعلم و در نهایت هم تخصصی‌کردن به معنای واقعی در حوزه نیروی انسانی برای معلمی و مربیگری است و اگر این‌گونه شد، آموزش‌وپرورش به کارخانه تولید علم و عمل و کارگاه آینده‌ساز جامعه تبدیل می‌شود.