قلم به دست‌هایی که صدای حق را به نفع خود خاموش می‌کنند

به گزارش مطلع الفجر ، در دورانی که صدای مطالبه گری  و حق‌طلبی  علم راسخ حقگویی و حق بینی است و مطالبه‌گری به یکی از رسالت‌های اصلی متعهدان به قلم وبیان  تبدیل شده است، افسوس می‌خوریم که هنوز به وفور شاهد افرادی هستیم که قلم‌شان را برای نان و نوا به بند می‌کشند.

این قلم‌به‌دستان طومار نویس، به جای آنکه از حقوق مردم گیلان غرب دفاع کنند، به ابزاری برای منفعت‌طلبی تبدیل شده‌اند.

انگار برخی از این افراد فراموش کرده‌اند که مسئولیت اجتماعی خبرنگار نگار و کنش گر اجتماعی و مدنی ، نه تنها در قدردانی از منافع شخصی، بلکه در جدیت و صداقت در بیان مشکلات و رنج‌های مردم نهفته است. آن‌هایی که دستانشان به رنگ طلا و نامه‌هایشان معطر به وعده‌های فریبنده‌اند، در حقیقت نوزادان دنیای معیوب ما هستند؛ دنیایی که در آن، شرافت و صداقت حرف اول را نمی‌زنند و تنها خبرهایی با عطر پول و به رُخ کشیدن نفع شخصی، به چشم می‌آیند.

گیلان غرب، با تمامی مشکلات و چالش‌هایش، به مردمانی نیاز دارد که از درد آن‌ها بگویند، نه از آن‌ها سود ببرند. مردمی که سال‌هاست در حاشیه قرار گرفته‌اند و گویی در این میدان بزرگ، فراموش شده‌اند. طومارهای مطالباتی که می‌نویسند، در هیچ کجا جز در توهمات نویسندگانش جایی ندارد. چرا که وقتی پای عمل به میان می‌آید، این قلم‌به‌دستان به‌خوبی نشان می‌دهند که گرمای تند انتقاد را تنها برای گروه‌های خاصی خرج می‌کنند و وقتی صحبت از مشکلات واقعی می‌شود، با کمال آرامش و مسالمت‌جویی، قدم به عقب برمی‌دارند.

حال سوال اینجاست: آیا رسالت یک کنش گر اجتماعی یا خبرنگار فقط در نوشتن نقدهایی سطحی و بی‌خاصیت خلاصه می‌شود؟ آیا به خاطر منافع شخصی باید چشمان خود را به روی مشکلات مردم بست و در سکوت بسر برد؟

گیلان غرب نیاز به صدایی قوی دارد؛ صدایی که از عمق مشکلات  منشعب از چالش  و انزوا و انفعال مدیران سست اجرا و بیتوجهی های  وافر  این دیار بگوید و به راستی در پی حل آن‌ها باشد. به نفع نگاه‌های کوتاه‌مدت و منفعت‌طلبانه، نباید قلم‌ها را به زنجیر کشید. امروز، بیشتر از هر زمان دیگری، مردم به کسانی نیاز دارند که دلی شجاع داشته باشند و بتوانند به‌راحتی از مسئولین بخواهند که به وعده‌ها و تعهدات خود عمل کنند.

زمانی که پای مطالبه‌گری از مشکلات این شهر به میان می‌آید، باید با صراحت و قاطعیت به میدان آمد و از اجازه دادن به مدارا و خودفروشی به دور بود. اگر امروز ما، به عنوان جامعه‌ای متخصص و آگاه، این غفلت را ادامه دهیم، فردا تنها بر روی زخم‌دردهای بی‌پاسخ مردم ایکا خواهیم کرد.

این را فراموش نکنیم: قلم باید شجاعت را بنویسد و صدای حقیقت را فریاد کند، نه اینکه به زیر پا گذاشتن ایمان و صداقت تسلیم شود.